Geçmiş zamanlarda Doğu Avrupa'nın küçük, sakin bir kasabasında Sarah adında Yahudi bir kadın yaşardı. Sarah, 50'li yaşlarında, kendi halinde bir dul kadındı. Her sabah erken saatlerde sokaklardan yürüyerek markete gitmek onun için bir ritüeldi. Kasabanın sokakları o saatlerde sessiz olur, esnaf dükkanlarını yeni açar, birkaç komşu da pencerelerinden sokağı izlerdi. Sarah, alışverişini yaptıktan sonra sabah esintisinin tadını çıkararak evine dönerdi.

Bir sabah, her zamanki güzergahında yürürken küçük parkın köşesindeki ağaçlık alanda yere serilmiş bir örtü üzerinde genç bir adamın dua ettiğini fark etti. Sarah, bu kasabada sokakta ibadet eden birini daha önce hiç görmemişti. Adam ellerini kaldırmış, sessizce mırıldanıyordu. Merakla biraz daha yaklaştı ama saygısından dolayı rahatsız etmemek için bir mesafede durdu. Adamın yüzünde derin bir huzur vardı, gözleri kapalıydı ve sanki dünyayla olan bağını kesmiş gibiydi. Sarah, bu duruşu kendi inancındaki bazı dualarda gözlemlediği içsel sükunete benzetti; ancak adamın ibadetinin çok farklı olduğunu da hissetti.

Adam, duasını bitirip selam verdiğinde, Sarah hemen uzaklaştı. O an göz göze gelmek istemedi, zira onu rahatsız etmiş olabileceğini düşündü. Ertesi gün aynı yerden geçtiğinde, adamı yine aynı şekilde namaz kılarken buldu. Bu kez daha dikkatli izledi. Adam, önce ellerini kaldırarak niyet etti, sonra ellerini göğsünde birleştirip başını eğdi. Sarah, bu hareketlerin ne anlama geldiğini bilmiyordu; ancak adamın yüzündeki ifade ona huzur veriyordu.

Günler geçti ve Sarah, bu genç adamın ibadetini her sabah merakla izlemeye başladı. Bir gün, adam namazını bitirip toparlanırken, Sarah dayanamayıp onunla konuşmak istedi. Ancak içindeki çekingenlik nedeniyle yalnızca selam vermekle yetindi. Adam da kibarca selamını aldı ve başını eğerek yoluna devam etti. Sarah’ın içi, onun hakkında daha fazla şey öğrenme isteğiyle doldu.

Merak ve Karşılaşma

Bir sabah, adam namaza başlamadan önce Sarah cesaretini topladı ve yanına giderek kibarca sordu:
“Affedersiniz, sizi günlerdir burada dua ederken görüyorum. İbadetiniz çok farklı. Daha önce böyle bir şey görmemiştim. Size rahatsızlık vermek istemem, sadece merak ettim.”

Adam tebessüm etti ve sakin bir sesle cevap verdi:
“Estağfurullah, rahatsızlık değil. Adım Yusuf. Ben bir Müslümanım ve bu bizim günlük ibadetimiz olan namazdır. Sabah namazı, Rabbimizle iletişim kurmamızı sağlar; ona yakınlaşır ve huzur buluruz.”

Sarah dikkatle dinledi, sonra başını sallayarak,
“Anlıyorum... Huzur dediğiniz şey yüzünüzden okunuyor,” dedi. “Sizi her izlediğimde bir çeşit dinginlik hissediyorum. Bizim dinimizde de dualar var; fakat böylesine düzenli ve belli hareketlerle değil.”

Dostluğun Başlangıcı

Ertesi gün, Sarah sabah erkenden parka geldi. Yusuf'un namaz kıldığı bölgeyi temizlemek için elinde bir süpürgeyle yaprakları topladı. Küçük park alanı her zamanki gibi sabah serinliği ile birlikte esen rüzgarla yapraklarla doluydu. Sarah, Yusuf’un huzurla ibadet etmesine katkıda bulunmak istiyordu ve bu küçük jest ona farklı bir tatmin veriyordu.

Günler böyle geçerken, Sarah ile Yusuf arasındaki sohbetler de çoğaldı. Yusuf, İslam’daki ibadetleri ve inancını Sarah’a elinden geldiğince anlatıyordu. Sarah da Yahudi geleneğindeki ibadetleri, Şabat günlerini ve kendi dualarını paylaşıyordu. Aralarında derin bir saygı ve anlayış gelişmişti. İkisi de birbirlerinin inançlarını sorgulamadan, önyargısız bir şekilde anlamaya çalışıyordu.

Bir gün Yusuf, Sarah'ı İslam’ın ibadet kavramını daha iyi açıklamak için küçük bir çay bahçesine davet etti. Orada, sakin bir köşede oturup sohbet ederlerken, Yusuf şöyle dedi:
“Namaz bizim için sadece Allah’a kulluk değil, aynı zamanda insanın iç huzurunu bulmasına, tevazuya ve sabra davet eden bir yoldur. Namaz, ruhun gıdası gibidir. Bunu bir düzen içerisinde yapmak, insanın kendini her gün yenilemesine ve içindeki sıkıntılardan arınmasına yardımcı olur.”

Sarah bu sözleri duyunca, kendi inancında ve yaşamında eksik olduğunu düşündüğü bir şey fark etti. Yahudi geleneklerinde de dua önemliydi, ama Yusuf’un söz ettiği bu düzen, disiplin ve içsel huzur arayışı çok derindi.

Zenginleşen Dostluk

Zamanla Sarah, her sabah Yusuf'un ibadetini izledikten sonra kendi duasını daha içten ve anlamlı bir şekilde yapmaya başladı. İkisinin dostluğu giderek güçlendi ve yıllar boyunca her sabah o parkta karşılaştılar. Kasabanın insanları da onların bu dostluğunu fark etti. Sarah ve Yusuf’un hikayesi dilden dile yayıldı. İnsanlar, onları farklı inançlardan olsalar da birbirine destek olan iki dost olarak tanıdı.

Sarah her sabah, Yusuf’un namaz kıldığı parkı temizlemeye devam etti. İbadet yerleri ve zamanları farklıydı belki, ama ikisi de kalplerindeki inançla birbirine değer veriyordu. Bu olay kasabanın gençlerine, farklılıkların ötesinde insan olmanın, saygı duymanın ve hoşgörünün ne kadar kıymetli olduğunu hatırlatan bir ders olarak anlatıldı.

Son Dua

Yüce Allah’ım, kalbimize merhamet, sevgi ve hoşgörü koy. İnsanları senin yarattığın gibi, kusurlarıyla, eksikleriyle ve farklılıklarıyla kabullenmeyi bize nasip eyle. Bize önyargılardan uzak, sevgi dolu bir bakış açısı bahşet. Kalbimize kötülük ve kibir yerine alçakgönüllülük, sabır ve anlayış ver.

Allah’ım, bizi haksızlık edenleri bile affedebilecek, içimizde kin tutmayacak kadar güçlü ve temiz kalpli olmayı nasip et. Yanlışlarımızı, zaaflarımızı görmeyi; başkalarına kusursuz gibi bakmamayı ve herkese empatiyle yaklaşmayı bize öğret. Bizi öfke ve kırgınlıklardan uzak tut, kırgınlıkları sevgiye, dargınlıkları dostluğa çevir.

Ya Rab, sevgi ve barışı hâkim kıl bizlere. Birbirimizin farklılıklarını zenginlik olarak görmeyi öğret. Her insanın kendi yolunda yürüyüşüne saygı duymayı, onları değiştirmeye çalışmadan sevmeyi bize nasip eyle. Kalplerimizi başkalarının kalbine yakın kıl; bizleri dostluğa, dayanışmaya ve iyiliğe yönlendir.

Allah’ım, kalplerimizi yumuşat. Bizleri hoşgörülü, anlayışlı ve affedici kullarından eyle. Herkesin barış ve huzur içinde, dostluk ve saygıyla bir arada yaşadığı güzel bir dünya için dualarımızı kabul eyle. Amin.