Bir zamanlar soğuk bir kış gecesi, şehirde küçük bir kız yaşardı. Bu kızın ailesi çok fakirdi ve evde yiyecekleri yoktu. Kızın tek eğlencesi, camdan dışarıya bakarak insanları ve aileleri gözlemlemekti.

O kış gecesi, kızın elleri donmuştu ve karnı çok açtı. Camdan dışarıya bakarken, sıcak evlerde aileleriyle bir arada olan insanları gördü. Bu manzara, onun içini sızlattı. Birdenbire, yanında bir kibritçi kutusu buldu. Kibritçi kutusunu yakmaya karar verdi, belki de biraz sıcaklık bulabilirdi.

İlk kibriti çaktığında, sıcak bir ışık parladı ve kızın yüzü aydınlandı. O sıcak ışıkla birlikte, güzel bir masa ve üzerinde en lezzetli yemeklerin olduğu bir oda hayal etmeye başladı. Ancak kibritin alevi söndüğünde, hayal de kayboldu.

Kız bir diğer kibriti yaktığında, bu kez büyük bir ağaç altında buldu kendisini. Ağaç, rengarenk süslerle donatılmıştı ve altında yüzlerce hediye bulunuyordu. Ancak kibrit sönünce, bu güzel manzara da yok oldu.

Üçüncü kibriti yaktığında, kendini sıcak bir sobanın yanında buldu. Soba, ısı ve aydınlık yayıyordu ve kızın etrafındaki soğuğu unutturdu. Ancak yine kibrit sönünce, soba da kayboldu.

Kız bir sonraki kibriti yaktığında, gökyüzünde parlak yıldızları ve güzel bir Noel ağacını gördü. Her yıldız, sevdiklerini hatırlatıyordu. Ancak kibrit sönünce, bu güzel manzara da kayboldu.

Kız artık son kibriti yakmaya karar verdi. Bu seferde gördüğü, gökyüzündeki en parlak yıldızlardan biri oldu. O yıldızı izlerken, gökyüzünden kayarak aşağı indi ve bir kadın figürüne dönüştü. Bu kadın, kızın büyükannesine benzeyen bir melek gibiydi. Kızın göğe yükseldiğini ve sıcaklığı ve ışığı sonsuza kadar hissettiğini söyledi.

Ertesi sabah, şehirdeki insanlar, sokakta donmuş bir kızın cesedini buldular. Kızın yüzünde bir tebessüm vardı ve elinde sona ermiş kibritçi kutusu bulunuyordu. İnsanlar, kızın gökyüzündeki parlak yıldızlar arasında mutlu olduğuna inandılar.

Ve o günden sonra, insanlar "Kibritçi Kız" masalını paylaştılar ve insanların yardımsever ve merhametli olmaları gerektiğini hatırlattılar.