1950'li yıllarda bir İngiliz Şilepi (Tekne) Potekiz'den aldığı yükü İskoçya'ya taşır. Limanda yükünü boşaltırken denizcilerden biri unutulan bir koli olup olmadığını kontrol etmek için soğuk hava deposuna girer.

Ancak bir başka denizci onun içeride olduğunu fark etmez ve kapıyı dışarıdan kapatır. Mahsur kalan denizci bağırarak ve çelik duvarları yumruklayarak sesini duyurmaya çalışır, fakat kimse sesini duymaz.

Çakısıyla kapıyı açmayı dener, ancak başarılı olamaz. Şilep (Tekne) yeni yükünü almak üzere Portekiz'e doğru harekete geçer.

Denizci depoda açlıktan ölmeyecek kadar yiyecek bulur, ancak dondurucu soğuğa uzun süre dayanamayacağını düşünerek kaygılanır. Saatler ilerledikçe bu endişesi içten içe artar. Bu düşüncelerini çakısıyla çelik duvarlara kazımaya başlar. Günbegün, vücudunun soğuğa nasıl tepkiler verdiğini duvarlara tek tek işler. Elleri ve ayaklarının nasıl hissizleştiğini burnunun donmasını ve havanın yakıcı soğukluğunu yazar. 

Şilep Lizbon'a vardığında kaptan soğuk hava deposunun kapısını açar ve zavallı denizcinin cansız bedeni ile karşılaşır. Duvara kazınan açılı hikayeyi okur ve şaşkına döner. Olanlara bir anlam veremez.

Çünkü soğutma sistemi kapalıdır ve yol boyunca hiç açılmamıştır. Deponun sıcaklığı ise 19 derecedir. Depodaki sıcaklı seviyesi yaşama elverişlidir.

Otopsi sonucu denizcinin donarak öldüğü tespit edilir. Aslında sıcaklık ölümcül seviyede olmasada denizci soğuktan donacağına inandığı için hayatını kaybetmiştir. 

İnançlarımız ve düşüncelerimiz hayatımızın yönünü belirler. En büyük engellerin çoğu dış dünyada değil zihnimizde saklıdır. Gerçek tehlikeler kadar hayali korkularda bizi tüketebilir. 

Bu yüzden zorluklarla karşılaştığımızda durumu objektif değerlendirmek ve sınırlarımızı sorgulamak önemlidir. Başarı çoğu zaman düşünce biçimimizi değiştirmekle mümkündür. İnsan düşüncelerini kontrol ederek kokularında kurtulabilir veya başaracağına inanarak başarıyı elde edebilir.